Ale weźmy pod uwagę fakt, że ten film jest oparty na książce i twórcy musieli się trzymać fabuły. :)

Oparty nie znaczy identyczny. Taka zmiana w fabule na pewno wyszłaby na dobre filmowi :)

Ale rzadko twórcy zmieniają tak filmy, które powstają w oparciu o książki... :) Już i tak w "Bez mojej zgody" jest zmienione zakończenie. ;)

A jak się kończy w książce? :)

W książce też było tak, że to Kate namówiła Annę na sprawę w sądzie. Kiedy Anna po sprawie jechała gdzieś samochodem z adwokatem zdarzył się wypadek samochodowy. Anna doświadczyła śmierci mózgu, ale zanim ją odłączyli przeprowadzono operację Kate. Czyli w książce to Kate żyje dalej, a Anna umiera. Ojciec popadł w alkoholizm. Nie pamiętam tylko co się stało z bratem, ale zakładam, że chyba dobrze skończył.

A co z matką? Uroniła jakąś łzę po śmierci Anny?
Bo w filmie postać grana przez Diaz jak dla mnie ma tylko jedno dziecko - Kate...
Czy może w książce matka okazuje jakąś czułość swojej drugiej córce no i synowi?

Wydaje mi się, że to nie chodziło o to, że matka nie kochała dwójki pozostałych dzieci, ale o to, że tak desperacko walczyła o życie Kate, że wszystko inne straciło dla niej sens...
Może to okrutnie brzmi, że w obliczu tego wszystkiego widziała tylko chorą córkę, a o reszcie dzieci zapomniała, ale wydaje mi się, że mimo wszystko nie była złą matką, tylko tragedia chorego dziecka zanadto ją przytłoczyła.

Dokładnie....

W książce matka też była skupiona na Kate, ale jakoś nie odczuwałam tego tak negatywnie. Bardzo przeżyła śmierć Anny to zdanie z książki (Kate jest w tym fragmencie narratorem): "Pamiętam dni, kiedy od rana do wieczora siedziałam w pokoju ze słuchawkami na uszach, żeby tylko nie słyszeć płaczu mamy".

A to już słowa samej matki, kiedy są w pokoju z Anną podłączoną do respiratora: "Ale przecież ona miała zostać"

Matka również rozmyśla nad tym, że w języku angielskim jest słowo orphan czyli sierota, jest i sowo widow czyli wdowa, ale nie ma słowa na rodzica, który stracił dziecko.

No i jak napisała Julie94, matka tak bardzo się skupiła na walce o życie Kate, że nie miała już siły na nic innego, albo po prostu myślała, że reszta już zawsze będzie z nią, że nic im nie grozi.

Gdzieś czytałam, że książka jest oparta na faktach. Wiecie może coś na ten temat? Czy rzeczywiście Kate pokonała raka? Po seansie byłam przekonana, że to tylko odwlekanie nieuniknionego. Lekarz stwarzał takie wrażenie jakby to było zwyczajne przedłużania jej cierpienia. Myślałam, że nerka da jej góra kilka miesięcy więcej, które i tak spędzi w szpitalu, po czym będą przerzuty na inne organy i będzie potrzebowała kolejnych operacji. Przez cały ten czas biorąc chemię i właściwie nie żyjąc tylko się męcząc. Ale jeśli to prawdziwa historia, a nie wyobraźnia pisarki i Kate naprawdę pokonała raka, to muszę zmienić myślenie ;)

Książka raczej nie była oparta na faktach, ale trudno coś na ten temat znaleźć. We wstępie autorka pisze tylko, że jej dziecko też przeszło parę operacji, ale nic więcej tam nie ma.

Wiele lat temu czytałam artykuł z bardzo podobną historią, która zdarzyła się w pewnej amerykańskiej rodzinie (było to bodajże w Przeglądzie Ridgest Digest). Dziewczyna mająca około 16 lat zachorowała na białaczkę i rodzice, aby ją ratować, zdecydowali się na drugie dziecko. Przeszczep się udał, choć, o ile dobrze pamiętam, nie obyło się bez jakiegoś procesu, jestem jednak pewna, że nie wytoczyła go młodsza siostra.

brat został policjantem,chyba....

W książce właśnie jest na odwrót. To Anna umiera, a Kate żyje dalej i wychodzi na to, że pokonuje chorobę. :)

a co się dzieje z matką (w książce) ? popada w jakąś depresję po śmierci Anny? Cokolwiek?

Za bardzo już nie pamiętam książki, dawno temu ją czytałam, więc nie będę cię wprowadzać w błąd.
Ale na to pytanie masz odpowiedź od szopciuszka. ;)

Epillog jest pisany z perspektywy Kate. Brat został policjantem ( dość dobrym, bo rozbroił szajkę narkotykową).
Kate tam pisze, że przez pierwsze siedziała ze słuchawkami w uszach, żeby nie słyszeć matki.
To nie było tak, że ona nie kochała Anny. Po prostu Kate była dla niej priorytetem.

Nie na części zamienne, tylko dla krwi pępowinowej. Reszta przyszła później...

Zgadzam się. To była kompletna bzdura. Tak jakby walka o siebie Anny była złym pomysłem gdyby wyszło od niej samej. W ogóle ile tam było emocjonalnej manipulacji.. przede wszystkim Anna nie była kochana za to, że jest, ale za to, że może być potencjalnym dawcą. Co za ch...a relacja matka-córka. Dla mnie ważne było to, że się spostrzegła  i sama sobie dała glos....a potem okazało się że to pomysł chorej siostry....no bez sensu. I jeśli tak było w książce to dalej jest to rozwiązanie odbierające wartość Annie.