... wy, którzy to włączacie i od razu sobie odpuśćcie. BO NIE BĘDZIE LEPIEJ. Jeśli jednak jesteście nadgorliwi i zawsze upieracie się obejrzeć/przeczytać coś do końca (jak ja), proponuję zaopatrzyć się w jakiegoś dobrego winiacza. Postacie nadal będą nijakie, dialogi drętwe, a humor na siłę (wspomagany co jakiś czas bąkami i spawami), ale jest szansa, że odlecicie w połowie niby Wendy na morfinie i wasz mózg nie przyswoi 100% tej papki. Mój niestety przyswoił, bo, kierowana naiwnością, zbyt późno otworzyłam butelkę. Proponuję więc pić od samego początku.
Myślałam, że będzie to taka preggo wersja "Love Actually" ("Pregnant Actually"?) dzieląca motyw łączenia wątków i lekkiego humoru z okazjonalnymi dramacikami skąpana w wyjątkowej atmosferze, jaką zapewne niesie ze sobą macierzyństwo. Czyli nic specjalnego, ot, lightowy film do odpalenia po ciężkim dniu. Skusiłam się całkiem niezłą obsadą, ale tak naprawdę radę dają tylko Banks i Kendrick. Jest też jedna klimatyczna scena z piosenką Davida Graya w tle nadająca temu filmu odrobinę głębokości i wiarygodności. Reszta to jakieś totalne nieporozumienie.
Może gdyby ekipa wybrała milczenie w połowie scen i próbowała grać czymś innym niż bezsensowną paplaniną, miałoby to ręce i nogi. A może to po prostu wina reżysera - mam wrażenie, że Kirk Jones robił ten film za karę. Od jakiegoś czasu przymierzałam się do jego "Wszyscy mają się dobrze", ale chyba się jeszcze wstrzymam.