"Zimne światło dnia" i "Obietnica" to dwie różne adaptacje tej samej powieści. Więc ciężko tu mówić o remake'u, czy "duplikacie" (?) . Równie dobrze, można by uznać "Zimne światło dnia" za remake filmu Ladislao Vajdy. No i nie uważam, że remake po latach uśmiercały oryginały. Wręcz przeciwnie. Ktoś zgarnia hajs za prawa do autorskie, a i o oryginał może usłyszeć dzięki temu ktoś, kto nigdy by o nim nie usłyszał, gdyby nie remake. Ale fakt, mnie remaki również wkurzają i staram się ich unikać. Choć bywa tak, że oryginał i remake to dwa różne filmy, które się niejako uzupełniają - np. "Zapach kobiety" Risiego i wersja amerykańska - to dwa różne filmy, oba mają swoją zalety, a wymowa jest różna.

Zimne światło dnia i pozostałe - cztery filmowe i drugie tyle telewizyjnych adaptacji. Pewnie że się różnią - to w zasadzie wina samego autora, bo się nie zdecydował na jedno zakończenie. Było ich tyle na przestrzeni ponad 40 lat. To dobrze - bo w Europie. Amerykanie "odkryli" na przełomie wieków i co? Kupili prawa do rozpowszechniania? pokazali swoim widzom jakie filmy się kręci na starym kontynencie? - nie, zrobili swoją wersję. Nie ważne, że dwie poprzednie były z 1996 i 97. Obie świetne. Nikt o nich nie wie, bo pojawiła się wersja z Nicholsonem. Szkoda :( Tym bardziej, że lubię faceta.
Zgoda - słowo duplikat ma u mnie cudzysłów, a remake nie - a też powinien. Bo mi szczerze mówiąc wszystko jedno, czy one się trochę, czy bardzo różnią. Czy uznamy, że to dwie różne, czy prawie identyczne adaptacje.
Nigdzie nie napisałem, że "remake po latach uśmiercały oryginały". To nie moje słowa. Napisałem coś wręcz przeciwnego: "Nie mam na myśli remake'ów filmów, od których premiery minęło wiele lat [...] Natomiast są filmy, których zamerykanizowane wersje powstają już w 6, 4 a nawet 2 lata po premierze". To już zupełnie inaczej wygląda, prawda?
Bo właśnie o te "szybkie" duplikaty/remake'i/przeróbki czy jak je nazwiemy chodzi. Te nowe wersje "zatłukują" poprzednie. I chociaż trudno w to uwierzyć (nam, przyzwyczajonych do lektorów, napisów, dubbingów) - główną przyczyną jest wersja językowa. Dlatego coraz częściej w Europie kręci się dwie wersje, albo od razu angielską.
To, że " ktoś zgarnia hajs za prawa do autorskie, a i o oryginał może usłyszeć dzięki temu ktoś, kto nigdy by o nim nie usłyszał, gdyby nie remake." - to bardzo, ale to bardzo pokrętny argument. Chory powiedziałbym.
To jak z książką:
Napisz książkę, dla ułatwienia na znany, ogólnodostępny popularno-naukowy temat. Jakiś przewodnik na przykład. Zbieranie materiałów zajmie Ci ze trzy lata. Pisanie - rok. Wydaj ją. Zbierz pochwały, jakieś nagrody.
Za rok pojawi się wydana w USA książka opisująca te same miejsca, problemy, fakty, zdarzenia. W innym języku, trochę pozmieniana i obrazki z innej prspektywy. Wielkie wydawnictwo, kosztowna reklama. To NOWOŚĆ. Zaraz też u siebie dostanie kilka nagród i Twojej książki nikt już nie kupi, nawet w Twoim własnym kraju. Żadnych szans na przetłumaczenie na inny jęzk - już jest po angielsku. Za parę lat nikt nie będzie nawet pamiętał, że ją napisałeś.
Na ostatniej stronie będzie podziękowanie - że Twoja książka była "bardzo pomocna i inspirująca". No i dostaniesz tatntiemy - żebyś się nie czepiał. Tak działa prawo rynku.
Czy te filmy się uzupełniają? - rzadko. Każda europejska komedia, z lokalnym klimatem, lekko nostalgiczna, trochę rzewna, trochę zabawna - staje się dosłowną, ordynarną błazenadą, że tylko boki zrywać. Jak nowy producent się rozpędzi w chęci zaspokojenia amerykańskich gustów, to nawet najsympatyczniejszą komedyjkę zamieni w pierdzącą poduszkę. Z kolei filmy cięższego kalibru - psychologiczne thrillery, dramaty z pourym, albo dołującym zakończeniem, klimatyczne skandynawskie, niemieckie, austriackie, francuskie opowieści otrzymują nowe, lżejsze ubranko. Nagle obsada po korekcie scenariusza wyraźnie zaczyna puszczać do widza oko, albo nagle pojawiają się akcenty patriotyczne (amerykańskie), znienacka przychodzi wybawienie, umierający cudem ożywają, straże ślepną, policji psuje się radiowóz, a wierna wielbicielka w ostatniej chwili wykopuje nieszczęśnika z grobu. Happy end.
Myślę sobie, że czasem lepsze nowe, choćby gorsze życie niż żadne, ale na pewno nie, kiedy jeszcze gwarancja na stare nie wygasła:)

Ładny manifest napisałaś, ale w przypadku tego filmu chodziło o nadmiar cycków w norweskim oryginale. Zajrzałem na IMDB i tam piszą, że ta norweska aktorka była topless przez pół filmu. To drastycznie ograniczyło widownię, która taki film może obejrzeć w USA, a zatem i dochody z takiego przedsięwzięcia. Bardzo prosta kalkulacja aby uzasadnić nakręcenie remake odpowiadającego amerykańskim standardom moralności.

I tak jak na warunki amerykańskie film naciska na granice przyzwoitości: Diaz jest chyba cały czas bez biustonosza i w prześwitujących wdziankach.